Prácticas discursivas

Á hora de deseñar calquera actividade para a aula que se afaste da aplicación mecánica de contidos, corremos o risco de caer nas ocorrencias, como di Ramón López Facal, nada pedagóxicas. Isto acontece sempre cos (necesarios?) libros de texto cando propoñen investigar e tirar conclusións sobre determinado aspecto (ás veces excesivamente complexo) sen abordar as dificultades de comprensión que ha atopar o alumnado, sen orientar a planificación do proceso e sen ofrecer recursos adecuados. E, en distinta medida, tamén soe acontecer isto en moitas propostas didácticas (as nosas incluídas) que non son resultado de proxectos desenvolvidos na aula durante un período suficientemente amplo para poder incorporar melloras. Porque aquel é labor do profesorado no contexto de cada centro e aula. Facerse cunha actividade que consideramos interesante, no soporte que sexa, e aplicala tal cal non garante o éxito da aprendizaxe, folga dicilo, aínda máis cando se trata de case só un bosquexo.

As secuencias didácticas contrastadas e centradas en tarefas concretas (que non por iso deixan de integrar contidos, como mostra Felipe Zayas) si poden ofrecer máis ferramentas e as liñas da programación das habilidades e coñecementos implicados na actividade comunicativa. Ou, cando menos, ofrecen unha ancoraxe experiencial que facilita a adaptación á hora de aplicalas. Alén de abrir portas á interdisciplinariedade.